15 Temmuz gecesi, bu toprakların vicdanı ayağa kalktı. Tanklara, tüfeklere, kurşunlara karşı ellerini semaya açmış milyonların o sessiz çığlığı, yalnızca bir darbeyi durdurmadı; aynı zamanda dini cemaatlerin ve örgütlerin içine düştüğü kirli tuzağa karşı da ibret levhası oldu…

O gece sokakları dolduran halk, “Allah” diyerek çıktığı yolda Allah’ın adını kendi ihtirasına perde yapanlara bir daha asla geçit vermeyeceğini ilan etti.

Dinin hedefi asla siyasi iktidarı gasp etmek değildir. Din; ferdin kalbini, toplumun ruhunu, şehrin nabzını ilahi rızanın sınırları içine çekmek için vardır. Bir cemaat ya da tarikat, Allah’ın dinini perde yapıp kendi gizli ajandasını kurmaya kalkarsa, bu milletin irfanı da imanı da o perdeyi yırtar, altından dökülen kirli planları ifşa eder.
Zira din, bir avuç seçkinin elinde halkın kaderini çalmak için kurulmuş bir tuzak değildir. Din, ihlaslı ellerde adalettir; ehliyet ve liyakatle hak sahibine teslimdir…

Çalınan sorular, yağmalanan makamlar, başkasını tasfiye için atılan iftiralar, kapalı kapılar ardında dönen ihanet pazarlıkları… Hiçbiri Yüce Allah’ın affedeceği şeyler değildir. Çünkü bu ümmetin çocuklarının geleceğini kendi cemaatinin mensuplarına peşkeş çeken, Allah’ın gazabını üzerine çeker…

O gece insanlar sokaklara dökülerek sadece darbecilerin tankını durdurmadı; halka ait makamların bir cemaate zimmetlenmesine, Allah adına işlenen buğz dolu bir zulme de dur dedi.
Bu, Müslüman cemaatlere verilmiş apaçık bir uyarıdır: Siz, dini Allah’ın muradı üzere yaşatmakla sorumlusunuz, kendinize iktidar devşirmekle değil!

Dini, dar bir cemaatin çıkar ağına hapsetmek, İslam’ın ufkunu daraltmak, Rahman’ın rahmetini belli bir grubun tekeline almak demektir.
Cemaatler ve tarikatler, birer davet köprüsüdür; dinin kendisi değil. Onlar birer mektep, birer yol, birer ünsiyet ocağıdır. Kim bu köprüleri dinin bizzat kendisi sanırsa, inşa ettiği putun altında kendi imanını da ezip geçer.

Allah cemaatlere değil, hakkı koruyana, adaleti gözetene, insanları dinin aydınlığına çağırırken nefsi için perde düşürmeyene yardım eder.
Müslümanları, ‘bizden olanlar’ ve ‘bizden olmayanlar’ diye bölüp kendi cemaat halkasını cennet mülkü ilan edenler, İslam’a karşı en büyük ihaneti eder.

Bugün İslâmî hareketler adına konuşan nice örgüt, kavramları itikad kisvesine bürüyüp ideolojiye dönüştürerek kendi aczini saklamaktadır. Dinî kavramlar örgütsel heveslere göre budandığında, din ağır bir yüke dönüşür; taşınamaz, yaşanamaz, sonunda da şiddet ve aşırılığı doğurur. O yüzden sabit olanla değişken olanı, yani dinin ebedi hakikatlerini siyasi ihtiraslara hapsetmek, yalnızca o örgütün değil, ümmetin de zehirlenmesi demektir.

Bilinsin ki; sabit din, değişken siyasetle aynı şişeye konmaz! Bu zehri 15 Temmuz gecesi gördük. Bu millete “Allah için” diyerek sokulanlar, Allah’ın ipine değil kendi iktidar iplerine sarıldılar. Ve milletin imanı o ipe de o zulme de düğüm attı, yere çaldı.

Bu yüzden, dünün hatası bugünün dersidir:
Kim Allah adına halkın geleceğini çalarsa, millet bir gece vakti başkaldırır; kalem olur, siper olur, can olur, o ihaneti tarihin en karanlık raflarına gömer.

Şimdi bu toprakların çocuklarına düşen, bir daha aynı zillete düşmemek için aklı ve imanı yeniden birleştirmektir. Cemaatler, tarikatlar, mektepler… Hepsi birer vasıtadır; dinin bizzat kendisi değil. Vasıtalar putlaşırsa dava kirlenir.
Ve unutmayın: Bu millet, kalbini çalanı bağrına basar; geleceğini çalanın ipini koparır!
15 Temmuz bir darbe gecesi değil, bir uyanış gecesidir. Ve bu uyanış, İslâm’ın rahmetini bir grubun tekelinden kurtarıp yeniden ümmete iade etmenin ilk kıvılcımıdır.

Allah bir daha bu millete bir 15 Temmuz yaşatmasın…
Ama bu milleti de bir daha uyutmasın!