Şayet günün birinde, ölümüme dair yüksekten düşme veya intihar iddiaları gündeme gelirse bilin ki doğru değil.

Çünkü ben yaşamıma aşığım.

Rojin…

Gülüşün hafızamızda, sessizliğin vicdanımızda kaldı.

Düşünün ki yurtta kalan 2003 doğumlu körpecik bir öğrencisiniz.

Çocuk Gelişimi Bölümü okuyorsunuz ve hedefleriniz var.

Hedeflerinizi gerçekleştirmek için şehrinizi değiştiriyorsunuz çok sevdiğiniz ailenizi bırakıyorsunuz.

Derslerinizin olmadığı bir gün yanınıza kek alıp kulaklığınızla göl kenarında müzik dinleyip uzakları izlemek istiyorsunuz.

Belki sessizliğe ihtiyacınız var.

Belki bir hasretiniz var uzaklardan beklediğiniz birileri var.

Şuraya kadar her şey ne kadar hayatın içinden değil mi?

Hangimiz yaşamadık ki diyorsunuz.

Bilinçli kötülük silsilesi tam da şimdi başlıyor.

Rojin kaldığı yurda dönemiyor.

Ve tam 17 saat sonra aile bilgilendiriliyor.

Üstelik güvenlik kameralarından da göründüğü kadarıyla Rojin’in cansız bedeni ziyaret ettiği konumun 20 km ötesinde bulunuyor.

18 gün sonra cansız bedenine ulaşılıyor.

Rojin’in cinayeti resmi makamların ihmaller zincirinin gölgesi altında süren bir davaya dönüşüyor.

Israrla yapıştırılmak istenen intihar etiketine karşı Rojin’inbabası haklı mücadelesini kamuoyu önünde ve arkasında sürdürüyor.

Bir sene arayla ATK kurumu iki farklı belge sunuyor.

İlk belgede tecavüz bulgusuna rastlanılmadı deniliyor fakat bu belge kamuoyunun yürekli ve sesli çığlığına takılıyor.

Evet Rojinimizde iki farklı erkeğe dair DNA tespit ediliyor.

Dosya hala erişime kapalı ve hadise üzerinde toz bulutu mevcut.

İntihar yaftasıyla kıstırılmak istenen haklı seslerin baskısı günden güne artıyor.

Rojin’in babasının saçlarına bir yılda aklar düşüyor.

Elinde kartondan pankartlar babanın feryadına sonunda ses verildi.

ATK raporu soruşturmaya dahil edildi.

Ve biz ilk günden bugüne sorduğumuz soruyu tekrarlıyoruz?

ROJİN KABAİŞ’E NE OLDU?