Ortadoğu’nun kalbi, bölgenin nefes alan penceresi, denizi hem iklimi hem kalpleri yumuşatan beldesi…

Lübnan yanıyor.

Dünyanın ilk başkentlerinden biri olan Beyrut hüzne yarenlik ediyor.

Şii, Sünni ve Hristiyan halkın huzurunun ipoteği saygıyla bezenmiş kolektif yaşama bilinci.

Ancak siyonizmin kanlı gövdesi gölgesini bu kez Lübnan’a düşürüyor.

Gökyüzüne yükselen siyah bulutlar, sahillere bulaşan kan izleri, çocukların göz bebeklerini esir alan acı…

Dünya mazlumlarının kanını emen emdikçe azgınlaşan İsrail…

Tarih ilk defa bir devletin terör örgütlüğüne soyunmasına şahit oluyor.

Soykırım uğrak yeri olduğu tüm şehirleri kendi rengine boyuyor: Zulüm karası

Gazze’nin narenciye kokulu Refah çarşısında gezmek, Beyrut’un baharatlarla donatılmış caddelerinde bakır cezvelerde tarih kokulu kahvelerden içmek… Hepsi tarih oldu.

Sadece Gazze'de 50 bin insan katledildi. Hiçbir yer ve insan ayrımı yapılmadan, BM’in güvenli alan ilan ettiği bölgelerin göbeğine bombalar yağdı.

Terör devleti İsrail ve liderliğindeki Netanyahu hükümetinin tasması kopmuş pitbull politikası karşısında ‘alçaklık’ kendine yeni bir konum arıyor.

Tarih azgınlıkta sınır tanımayanların kendi sonlarını çağırdıkları azap türküleriyle dolu.

Zalime acıklı sonu hazırlayan yolun mazlumun ahından geçtiğini bilmiyorlar.

Yoksa bu cüretin başka açıklaması olamaz.

Netanyahu BM kürsüsüne çıktığı sırada birçok ülkenin temsilcisi salonu terk etti.

20 bin Filistinli çocuğun kanında imzası olan bir katili kimse dinlemek istemedi.

Dünya artık siyonizmin gürültüsüne karşı uyanıyor.

İsrail Lübnan’da günlerdir Hizbullah Lideri Hasan Nasrallah’ı bahane ederek sivil halkı ve sivil yerleşim yerlerini bombalıyor.

Arap ülkelerindeki sünni-şii çatışmasını körükleyen Hizbullah liderinin ölümü Suriye ve özellikle İdlip bölgesinde sevinç gösterileriyle karşılanıyor.

Nasrallah öldü ancak İsraili’in saldırıları hız kesmeden devam ediyor.

Sıradaki durak neresi?

Suriye ve İran Şii bölgesi…

Ya sonra?