Bazı gemiler vardır; yükü demir değil, umutlardır. Rotası rüzgarla değil, vicdanla çizilir. Limandan ayrıldığında geride sadece köpük değil, bir hatırlatma bırakır: İnsanlık hâlâ hayatta.

Kıyıda bekleyen eller, mendillerini değil; yüreklerini sallıyordu o gemiye. İçinde tonlarca gıda, ilaç, battaniye değil yalnızca — her kolide biraz merhamet, her kutuda bir annenin iyi dileği, her çuvalda bir çocuğun umudu vardı.

Bu gemi, sadece ihtiyacı olana yardım etmiyor; bizlere de bir soru soruyor:
“Sen bu dünyada ne yapıyorsun?”
Günlük koşuşturmalarımız arasında unuttuğumuz o temel değer: dayanışma.

Bir yerlerde, bir kase çorbayla mutlu olan çocuklar var. Ufacık bir battaniyeye sığınan anneler, çaresizliğe direnen babalar… Ve bizler, hangi eksiklikte şikayet ediyoruz?

Bu yardım gemisi aslında bir vicdan çağrısıdır. “Hâlâ duyabiliyoruz, hâlâ hissediyoruz” demektir.
Hâlâ başkasının acısını kendi kalbimizde hissedebildiğimizi gösteren sessiz bir çığlık…

Döndüğünde o gemi belki boş olacak. Ama biz bileceğiz ki o iyilikler, o destekler, birilerinin hayatına dokundu.
Ve belki de, bir yerlerde bir çocuk ilk kez kendini yalnız hissetmedi o gün. Bir kadın ilk kez "bizi unutmamışlar" dedi.

O yüzden, eğer o gemiye koyacak bir paketiniz yoksa bile, bir iyi dileğiniz olsun.
Çünkü bazen insan, bir gemiyi uğurlarken içinde hissettiği dayanışma kadar insandır.