Henüz gitmeden sevdim seni Mardin.
Bir taşına basmadan yüreğime bastın.
Uzak bir şehir denildi sana, ama ben seni içimin tam ortasında bir yere kurdum.

Dizide bir sokak gördüm… Duvarları yorgundu ama dili vardı.
Bir kadının sessizce yürüdüğü taşlar, sanki geçmişin ayak izlerini taşıyordu.
Her adımda bir sır fısıldanıyordu;
Her köşe başında bir kadının sustuğu, ama içinden haykırdığı hikâyeler vardı.

Ben de susmayı öğrendim.
Ama sonra sen geldin,
Uzak ama tanıdık bir şehir gibi
Geçmişimin gölgelerine ışık tuttun.

Henüz görmedim seni… Ama hissediyorum.
Güneşin nasıl battığını, kahvenin nasıl koktuğunu,
Ve belki bir sokakta kendimle nasıl karşılaşacağımı…

Mardin,
Belki de kadınların acılarını taşlarında saklayan,
Ama her sabah bir umutla yeniden doğan bir şehir.

Ben, Füsun…
Bir kadınım.
Yolum uzun, yüreğim dolu.
Şimdi bu uzak şehre yürürken,
Belki de kendime biraz daha yaklaşıyorum