90’lı yıllarda çocuk ya da genç olmuş herkesin hayatında ortak bir şey vardır: hafızalarımıza kazınmış şarkılar. Radyodan, kasetçalarlarımızdan yükselen o sesler, sadece müzik değildi; hayatımıza eşlik eden birer hatıraydı. İşte o seslerden biri, yanık yorumuyla kalbimize dokunan Güllü…

Bugün elimizde kalan ise ne yazık ki acı bir haber ve her geçen gün değişen, çelişkili bir hikâye. Nereden baksan tutarsızlık, nereden baksan üzücü… Ama bu olayda dikkat çeken bir başka şey var: İnsanımızın sorgulayıcı tavrı. Hepimiz üzüldük, kimimiz eleştirdik, ama aynı zamanda toplumun bu kadar sorgulayıcı olmasına hem şaşırdım hem de gururlandım. Çünkü sorgulamak, aslında bir zekâ göstergesi ve bu ülkenin en kıymetli yanlarından biri.

Güllü, sen yanık sesinle acılı aşkların, ayrılıkların, hasretlerin sesi oldun. Senin şarkılarınla ağladık, şarkılarınla isyan ettik, şarkılarınla unuttuk. Sana dair ne söylenirse söylensin, yaptıkların ya da sana yapılanlar ne olursa olsun… Sen silinmez bir hafıza oldun bizde.

Artık şarkıların hep kulaklarımızda, gözyaşlarımızda, aşklarımızda, gurbetimizde, yasımızda yaşayacak.
Güzel kadın, huzur içinde uyu.