Yolda karşılaştığımız insanların çoğuyla konuşmayız.
Oysa aynı apartmanda yaşadığımız, aynı merdiveni kullandığımız, aynı duvarı paylaştığımız nice insan vardır…
Yakın olduğumuzu sanırız ama aslında birbirimize ne kadar uzaktır çoğu yüz.

Buna rağmen birileri var ki, hiç tanımadıkları insanlar için tereddütsüz can verirler.
Bu vatan için, bu toprak için, bir anlık düşünme payı bile olmadan hayatlarını feda eden yiğitler…

Onlar sadece birer asker değil;
Bir evin oğlu, bir kız çocuğunun babası, bir kadının sevgilisi, bir annenin gözbebeği…
Evin kapısını çalan acının sayısı değişse de şiddeti hep aynıdır.
Bir şehit de olsa yüreğimiz yanar, yirmi şehit de olsa aynı yangın büyüyerek devam eder.

Bugün içimde bir isyan, bir düğüm ve cevabı verilmemiş bir soru var:
Neden 1968 model bir uçak kullanıyoruz?
Bu sorunun ağırlığı, ülkenin üzerine çöken bulut gibi içimde dolaşıyor.
Cevap gelmedikçe hissettiğim acı da, öfke de derinleşiyor.

Yirmi şehit…
Yirmi vatan evladı…
Eğitimle, emekle, disiplinle yetişmiş, ülkesine yemin etmiş insanlar.

Biz bugün onların ardından yalnızca yas tutmuyoruz.
Bir ülkenin geleceğini, bir milletin evlatlarını korumak için daha fazlasının yapılması gerektiğini haykırıyoruz.

Vatan size minnettar…
Biz size minnettarız…
Adınız bu toprağın hafızasına kazındı.
Unutulmayacaksınız.