Her gün haberlerde aynı kısır döngüyü izliyoruz. Bir kadın eşinden ayrılmak istiyor ya da boşanmış. Sonra adam, "Son bir kez görüşelim" diyor. Ve bu buluşma, bir kadının hayattan koparılmasıyla ya da ağır yaralanmasıyla sonuçlanıyor. "Son kez görüşelim" cümlesi, artık bir tehlike sinyali haline gelmiş durumda.

Bu kelimenin ne kadar korkutucu olduğunu fark etmeliyiz. Bir tedbir olarak, kadınlar "son görüşmelere" gitmemeli eğer bir zorunluluk varsa, bu görüşme kalabalık ve güvenli bir ortamda yapılmalı. Ya da en iyisi, bu tuzağa hiç düşmemek için son görüşmeyi yalnızca telefonla yapmak ya da tamamen reddetmek. Çünkü bu, artık istisnai bir durum olmaktan çıktı; ardı arkası kesilmeyen bir felaket halini aldı.

Peki, bu döngüyü kim kıracak? Filmler mi bizi buna alıştırdı, sosyal medya mı bu şiddeti besledi, yoksa eğitimsizlik mi en büyük neden? Aslında hepsi bir araya gelerek, yanlış tercihlerle şekillenen, sevgisiz büyüyen bireyler ortaya çıkardı. Çocukları ilgisizliğe ve ekranlara terk ettiğimizde, onlardan sevgi dolu, sağlıklı bireyler olmalarını nasıl bekleyebiliriz?

Bizler, sevgiyle yetişen çocuklar büyütmedikçe, bu haberler değişmeyecek. Sevgisiz bir çocuk, büyüdüğünde şiddeti bir çözüm yolu olarak görebilir. Oysa, güzel bir aile ortamında büyüyen, mutlu bir annenin sevgisiyle yetişen çocuklar, merhametli bireyler olarak hayata karışır.

Bu kısır döngüyü kırmak bizim elimizde. Unutmayalım ki sevgi, tüm kötü ve karanlık kapıları kapatır. Eğer gerçekten bu felaketlerin son bulmasını istiyorsak, önce sevgiyi çoğaltmalıyız.

Sevgiyle kalın.