Sokak ortasında hunharca öldürülen bir çocuğun ardından sadece bir annenin değil, bütün insanlığın sesi yükselmeliydi. Ama hâlâ suskunuz. Bu yazı, anne kalbinden akan adalet haykırışıdır.

---

Bir çocuk…
Sokak ortasında, hayatının en güzel çağında, kim bilir ne hayaller kurarken, vicdansız eller tarafından hayattan koparıldı.
Bir çocuk gitti.
Ve bir anne, artık sadece mezar taşına sarılabiliyor.

Adı Mattia Ahmet Menguzzi.
O sadece bir isim değil, sarsıcı bir gerçeğin simgesi.
Sadece onun annesi değil, biz de yandık. Çünkü bir çocuk sokakta öldürüldüğünde, sadece bir aile değil, bütün insanlık ölür.

Ben bir anneyim.
Anne olmadan önce de böylesi acılara öfke duyardım, empati kurardım. Ama şimdi, yüreğimin tam ortasında hissediyorum bu yangını.
Bir annenin çocuğunu toprağa verirken sustuğu, ama içinden dünyayı haykırdığı o sessiz çığlığı duyuyorum.
Hepimiz duymalıyız.

Adalet arıyor o anne.
Ama sadece çocuğunun katilinden değil.
Bu karanlık düzenin, bu duyarsızlığın, bu sessizliğin de hesabını soruyor aslında.
Neden çocuklarımız korunamıyor?
Neden bir anne, evladının katledilmesinden sonra bile tehdit ediliyor?
Neden adalet için bile yalvarmak zorunda bırakılıyor?

Korkunç bir dünyada yaşıyoruz.
Çocuklarımızı büyütürken içimizden dua değil, korku yükseliyor artık.
“Bugün de sağ salim eve gelsin,” diye her gün yutkunuyoruz.
Bu normal değil.
Hiçbirimiz için olmamalı.

Mattia Ahmet Menguzzi artık yok.
Ama annesinin haykırışı hâlâ gökyüzünde yankılanıyor.
Ve bizler hâlâ sessizsek, o zaman suçlular sadece katiller değildir.
O çocuğun çığlığını duymayan, annesinin gözyaşına sırt çeviren herkes bir parça sorumludur.

Bugün Yasemin’in, Mattia’nın, Ahmet’in çığlıklarını duyuyoruz.
Peki ya siz?
Siz hâlâ duyuyor musunuz?