(Ekim – Meme Kanseri Farkındalık Ayı / Demet Cengiz’in yazısı üzerine)

Geçen gün Demet Cengiz’in yazısını okudum.
Satır aralarından sızan bir acı vardı ama o acının içinde öyle bir direniş, öyle bir umut saklıydı ki…
Bir kadın yazmıştı; yaşadıklarıyla değil, yaşama tutunma gücüyle iz bırakıyordu.

Meme kanseri…
Kulağa iki kelimelik bir tıp terimi gibi geliyor ama aslında bir kadının yeniden doğuş hikâyesidir.
Çünkü her şey değişir; bedeni, aynası, korkuları.
Ama değişmeyen bir şey vardır: Yaşama tutunma arzusu.

O hastane odasında, serumun damla damla akışıyla birlikte bir şey daha akar: Cesaret.
Kadın, saçlarını kaybeder ama özgüvenini yeniden örer.
Bir göğsünü kaybeder ama kalbinin yerini daha iyi öğrenir.
Aynaya bakar ve “Ben hâlâ benim,” der.
İşte tam orada, yaşamın kıymeti yeniden tanımlanır.

Belki de hayat, bir teşhisle durmaz.
Belki de asıl o zaman başlar…
Bir fincan kahvenin kokusu, sabah perdesinden süzülen güneş, sevdiğinin gülüşü…
Hepsi bir teşekkür sebebidir artık.
Çünkü ölümün kıyısına yaklaşan her kadın, yaşamın en parlak yerini orada görür.

Demet Cengiz bana bunu hatırlattı:
Yaşamak, sadece nefes almak değildir.
Yaşamak, kendi yaralarına rağmen gülümseyebilmektir.
Bir gün kaybetme ihtimaliyle yüzleştiğinde, sahip olduklarının gerçek değerini anlamaktır.

Hayat kimseye kolay davranmaz.
Ama bazı kadınlar, zorlukların içinden bile ışık çıkarır.
İşte o ışık, hepimize umut olur.

Ve sevgili okur,
kendinize dokunun, kontrol edin, geciktirmeyin.
Çünkü erken fark etmek, hayatın size verdiği en büyük ikinci şanstır.