En son ne zaman kendine dokundun?
Bir aynada gözlerinin içine bakıp, “Gerçekten iyi misin?” diye sordun mu hiç?
Cevap korkutucuydu belki…
Ya da sessizlik her şeyden daha gürültülüydü.

Hayatın telaşı, bizden her gün küçük parçalar koparıyor.
Çocuk, iş, ev, sorumluluklar, hesaplar, bitmeyen bir koşturma…
Ve biz hep birilerini yetiştirmeye çalışırken, kendimize hep geç kalıyoruz.
Bir bakmışsın yıllar geçmiş. Aynada gördüğün yorgun gözler, içinde susturduğun kadın ya da adam konuşmayı çoktan bırakmış.

“Ben olsaydım şöyle yapardım” demeyeceğim.
Çünkü bu bir nasihat değil, bir hatırlatma.
Belki de bir iç çekişin yankısı…

Kendine zaman ayırmak bencilce değil.
Aksine, başkasına iyi gelebilmenin tek yolu bu.
Kendinle baş başa kalabildiğin o küçücük zamanlarda, ruhunun tozunu alırsın.
Yeniden nefes alırsın.
Yeniden “ben” olursun.

Eğer bunu fark ettiğinde çok geç kaldığını düşünüyorsan…
Sana bir sır vereyim:
Kendine dönmek için en doğru zaman her zaman “şimdi”dir.

Bugün sadece beş dakikalığına bile olsa, elini kalbine koy.
Ve kendine bir söz ver:
Sana ihtiyacım olduğunda hep yanımda olacağım.