Bugün gökyüzünde bir balon süzüldü…
Yalnız ve özgür.
Belki rüzgârda biraz savruldu ama ardından başka balonlar geldi. Renk renk, umut umut.
Ve biz, başımızı kaldırıp gökyüzüne baktık yeniden.

Çünkü bugün, gökyüzünde Ali Asaf için uçtu balonlar.

Belki sıradan bir gün gibi başladı ama sıradan değildi. Çünkü o balonların her biri bir hayalin, bir mücadelenin, bir çocuğun sesi gibiydi. Ali Asaf, küçük bedeniyle büyük bir savaşı kazandı. Ve o an, sadece bir hastalığın değil, umutsuzluğun da karşısında kazanılan bir zafer oldu.

Bir baba…
Gözleri dolu dolu, tarifsiz bir gururla izliyordu olan biteni. O bakışta aylarca saklanan korkular, dualar, uykusuz geceler ve en çok da umut vardı.
Ve Ali Asaf…
Yorgun ama ışıl ışıl bakan gözleriyle, bize unuttuklarımızı hatırlattı.
Yaşamın kıymetini.
Gülümseyen bir çocuğun aslında ne kadar büyük bir mucize olduğunu.
Ve çocukların en çok yaşamayı hak ettiğini…

Ali Asaf’ın zaferi sadece bir çocuğun kanseri yenmesi değildi.
O, annelere yeniden umut, babalara yeniden güç, evlatlara yeniden yaşama sevinci oldu.
Gökyüzünde süzülen o renkli balonlar sadece göze değil, kalbimize de dokundu.

Bazen bir balon, bazen bir çocuğun tebessümü…
İnsana yeniden yaşama gücü verir.
Tıpkı Ali Asaf gibi.