“Bu dünyada en zor şey kendin olabilmek…” – Nihal Candan

Bugün bir kadının sessiz çığlığı toprağa gömüldü.
Nihal Candan artık aramızda değil.
Bir ekran yüzüydü, bir fenomen, bir sosyal medya karakteri belki… Ama en çok da bir insandı. Et ve kemikten değil, duygudan, kırılganlıktan, beklentiden ve baskıdan yapılmıştı.

Anoreksiya nevroza, tıbbi bir tanı olabilir. Ama onun gerisinde neyin yattığını görmek için doktor olmaya gerek yok.
Toplum olarak hepimiz şahit olduk: Onun bedeni, herkesin söze karıştığı, yorum yaptığı, eleştirdiği bir açık alana dönüştürüldü.
"Çok zayıflamışsın"
"Ne hale gelmişsin"
"Eskiden daha güzeldin"
…ve daha nicesi.

Oysa kimse onun aynada ne gördüğünü, geceleri nasıl ağladığını, neyle savaştığını bilmiyordu.

Bir kadın daha, bu acımasız güzellik algısının kurbanı oldu.
Bir beden daha, “kusursuz ol” baskısına dayanamadı.
Bir hayat daha, görünüş uğruna söndü.

Nihal’in ardından sadece üzüntüyle değil, utançla da bakmalıyız kendimize.
Çünkü hepimiz şu sorunun etrafındayız:
Gerçekten ne zaman bu kadar hoyrat olduk?
Ne zaman insanları bedenine, kilosuna, yüzüne göre değerlendiren bu çürümüş dile teslim olduk?

Bir kadını gördüğümüzde “Ne kadar kilo almışsın” demek kolay. Ama o cümle, karşıdakinin tüm ruhunu paramparça edebilir.
Oysa sadece “seni görmek ne güzel” demek hem daha kibar hem daha yaşatıcı.
Birine “Çok güzelsin” demek zorunda değilsin. Ama “çirkinleşmişsin” deme hakkın da yok.

Bugün Nihal’in ardından yas tutarken, bir karar vermeliyiz:
Birbirimizi sadece olduğumuz gibi kabul edip edemeyeceğimizin sınavındayız.
Nezaketi, kibarlığı, insanı insanca görmek erdemini hatırlamalıyız.

Çünkü belki de sadece bir kişi, bir gün ona:
“Bugün harika görünüyorsun” deseydi…
O hâlâ burada olabilirdi.

Artık geç.
Ama geç kalmamak için başka kadınlar adına hâlâ zaman var.