Bir aşka düştüğünde insan, canı mı yanmalı, yoksa can mı bulmalı?

Bu soruyu sorduğumda aklıma efsanevi aşklar geliyor elbette… Yusuf ile Züleyha, Leyla ile Mecnun, Kerem ile Aslı…
Aşk güçlü bir duygu. Ama bu yazı, aşkı tanımlamak için yazılmadı. Dikkatimi çeken bir şey var:
Üzerine titrenmeyen, özen gösterilmeyen, kaybı acı vermeyen bir şey… aşk olabilir mi gerçekten?

Yoksa aşk, yakıp yıkmak, yok etmek midir?
Dünyanın bütün şarkıları, bütün şiirleri aşka adanır mıydı, eğer bu kadar özel olmasaydı?
Dante’nin Beatrice’e olan aşkı çaresiz, kimsesiz, yalnız…
Ahmet Arif’in Leyla’sı… “Çaresi olmayan bir hastalık” diyor, aşkı tarif ederken.

Denizin dibindeki istiridyenin kalbinde sakladığı inci gibi…
İstanbul gibi... Eşsiz, büyüleyici, yıkılsa da vazgeçilmeyen…

O zaman neden özen göstermeden harcıyoruz aşkı?
Neden yok ediyoruz en güzel hazinelerimizi?

Sev…
Evladını…
Eşini…
İşini…
Dostunu…
Arkadaşını…
Ama aşkla…